Nýju bankarnir voru eina raunhæfa leiðin

Þegar stjórnvöld stóðu frammi fyrir falli viðskiptabankanna þriggja haustið 2008 mátu þau fimm leiðir til að tryggja áframhaldandi bankastarfsemi í landinu.

Auk þeirrar leiðar sem varð ofan á var skoðað að: (i) gefa út heildartryggingu á allar innstæður, (ii) færa allar erlendar innstæður yfir í nýju bankana, (iii) færa aðeins innstæður upp að ákveðinni fjárhæð eða að ákveðnu hlutfalli af innstæðum yfir í nýju bankana eða (iv) skipta bönkunum í góða banka og lélega.

Sem kunnugt er varð ofan á að stofna nýja innlenda banka og færa innlendar innstæður og innlendar eignir til þeirra. Hinar lausnirnar voru taldar leiða til hruns á öllu efnahagskerfinu.

Þetta kemur fram í skýrslu um endurreisn bankanna sem fjármálaráðherra lagði nýverið fyrir þingið.

Um hið fyrstnefnda segir í skýrslunni að ríkissjóður hafi ekki haft fjárhagslega burði til að tryggja allar innstæður og því hefði yfirlýsing þar um aldrei orðið trúverðug. Úttektir innstæðueigenda hefðu samstundis skapað vandamál.

Færsla innstæðna í erlendum útibúum yfir í nýju bankana var talin ófær með öllu enda ekki til gjaldeyrir til að mæta þeim gríðarlegu innstæðuskuldbindingum sem Kaupþing og Landsbankinn höfðu stofnað til erlendis.

Ekki var heldur talið fýsilegt að millifæra allar innstæður upp að vissri fjárhæð eða prósentu. Er á það bent að fjölmörg fyrirtæki hafi geymt laust fé í bönkunum. Skerðing á því hefði getað kostað greiðsluvandræði sem hefðu getað leitt til keðjuverkandi vandræða sem hefði getað kostað mun meira tjón en þó varð vegna bankahrunsins.

Skipting bankanna í góða og lélega var að sama skapi ómöguleg leið þar sem fjármögnun var vandamál íslensku bankanna og því ólíklegt að góðu bankarnir hefðu getað aflað nægilegs fjár til að fjármagna rekstur sinn. Rekstur lélegu bankanna hefði að auki útheimt meiri háttar eiginfjárframlag frá ríkinu.

[email protected]