Sönn íslensk makamál: Upphleypt og einhleyp

Í síðasta pistli mínum minntist ég aðeins á útlit og svokallaða útlitsbrenglun. Flest okkar tengja við einhvers konar óöryggi varðandi útlit á vissum tímabilum í lífi okkar. Þegar við höfum verið lengi í sambandi komum við okkur í ákveðinn þægindaramma hvað þetta varðar. Það getur verið mjög góð tilfinning.

Sumir detta þó stundum í þá gryfju að fara aðeins of mikið inn í þægindarammann og fara að hugsa minna um útlitið en áður. Þetta skilar sér svo yfirleitt í enn meira óöryggi á endanum.

Þunn lína þarna.

Ég fann fyrir þessu þegar ég varð einhleyp eftir 13 ár. Öll mín fullorðinsár í sambandi og ég var ábyggilega í einhverskonar þægindaramma. Svo varð ég einhleyp.

Ég steig út úr skilnaðar-limmósínunni, setti á mig varalit og arkaði rauða dregilinn á háum hælum beint í átt að nýju lífi. Síðan opnaði ég dyr Einhleypu-hallarinnar sem virtist alltaf svo glæst og framandi hinum megin við lækinn. Ég var tilbúin í partýið. Næsta setning ætti kannski að vera: „Og þá var kátt í höllinni, höllinni, höllinni!“

En nei, það var víst ekki alveg svo einfalt. Þegar fólk er búið að vera lengi í sambandi sér það oft líf einhleypra í hyllingum, það sér fyrir sér mun einfaldara líf og jafnvel meira spennandi. Auðvitað eru aðstæður misjafnar og allir hafa sína sögu og reynslu.

En ég fann fyrir tilfinningum sem ég bjóst ekki við að finna.

Ég varð óörugg.

Auðvitað fann ég þær ekki alltaf en ég fór að pæla meira í hlutum sem ég hafði ekki pælt áður í varðandi sjálfa mig.

Hvernig á ég að klæða mig? Er ég of gömul fyrir stutt pils og hettupeysu? Hefur þessi fæðingarblettur alltaf verið undir auganu mínu? Ætti ég að láta taka hann? Er rassinn of flatur? Og brjóstin! Er hæðin þeirra innan skekkjumarka eða er þyngdaraflið ekki að gera mér neina greiða? Og ENNIÐ! Hvenær í andskotanum kom þessi lína á ennið mitt?

Hugleiðingar og pælingar um eigið útlit urðu öðruvísi og meiri. Ég hef alltaf verið frekar mikil strákastelpa í mér varðandi klæðnað og alls ekki óörugg með það hvernig ég lít út eða kem fram. En svo var það allt í einu komið, ég var óviss hvar ég átti að staðsetja mig.

Einnig fannst mér aldur minn allt í einu eitthvað viðkvæmur, eða kannski ekki viðkvæmur heldur mjög mikið atriði. Ég hef aldrei verið eins oft spurð um aldur og þegar ég var einhleyp. Þess má geta að ég var 35 ára þegar ég skyldi.

Ég fór tvisvar sinnum í stutt sambönd með strákum sem voru aðeins yngri en ég, ekki mikið yngri en greinilega það mikið yngri að fólk spurði mig oft um aldursmuninn. Í fyrra skiptið voru það 6 ár og það seinna 8 ár.

Ég fann greinilega fyrir því að það er ekki eins samþykkt að konan sé eldri. Það þykir aðeins sérstakara og fólki finnst eðlilegt að spyrja um það á meðan mér dytti ekki í hug að spyrja vinkonu mína sem er með 8 árum eldri manni um aldursmun þeirra. Það þykir meira norm.

Ég fann ekki mikið fyrir þessu fyrst en svo í eitt skiptið truflaði þetta mig aðeins. Ég fór að pæla í því hvort að ég liti út fyrir að vera mikið eldri en hann. Ég leit í spegil og skoðaði mig út frá einhverjum aldursviðmiðum.

Jú andskotinn, ég er ábyggilega með dýpri línu á enninu. Verð ég ekki að redda því?

Ég man að ég pantaði hikandi tíma í húðráðgjöf og fékk allskyns upplýsingar um það hvernig ég gæti tekið nokkur ár af mér með einni lítilli sprautu. Ég hugsaði mig lengi um. En svo eftir að hafa fengið enn eina aldursathugasemdina þá hringdi ég. Ég pantaði mér tíma í æskusprautuna.

Þetta samband sem ég var á þessum tíma var svolítið viðkvæmt og helgina eftir endaði það frekar skyndilega á sunnudagskvöldi. Á mánudagsmorgni átti ég pantaðan tíma. En hrikalega kaldhæðnisleg tímasetning og full seint í rassinn gripið, eða sprautuna réttara sagt.

Ég lagðist á bekkinn og gat ekki annað en hlegið að sjálfri mér. Ég ætlaði að hætta við en bað hana í staðinn að setja bara hálft innihald sprautunnar í ennið á mér.

Þegar ég var komin heim byrjaði ég að vera eitthvað skrítin. Strákarnir mínir voru búnir að vera með ælupest og ég hélt að ég hefði sloppið. 

En nei, aldeilis ekki!

Það er óþarfi að fara út í smáatriði en jú ælupestin mætti með allri sinni dýrð. Ég hljóp á milli rúmsins og baðherbergisins fram á kvöld.

Um kvöldið var ég orðin svo máttlaus að ég vissi varla hvað ég hét. Þegar ég teygi mig yfir klósettið til að kasta upp þá dett ég með andlitið á klósettið. Þegar ég segi andlitið þá meina ég ENNIÐ! Nýja fína ennið mitt. Unga ennið mitt!

Daginn eftir átti ég fund sem ég mátti ekki missa af. Ég reif mig af stað, fór í sturtu og fann að mér leið betur. Þegar ég svo leit í spegilinn þá snerist mér hugur. Ég ákvað að hlífa fólki við þessari sýn. Þessari sýn sem minnti á allt annað en konu löðrandi í æskuljóma. 

Ennið mitt var ekki bara bólgið og upphleypt eftir sprautuna, heldur var ég marin niður á kinn eftir að hafa skallað klósettbrúnina. Ég hafði kastað svo mikið upp deginum áður að augun mín voru æðasprungin.

Þarna stóð ég inni á baðherbergi, upphleypt og einhleyp eftir að hafa eitt 35 þúsund krónum í sprautu sem átti að láta mér líða betur.

Það tók mig sem betur fer ekki langan tíma að átta mig á því að það var eitthvað allt annað sem þurfti að fylla upp í heldur en þessi blessaða lína á enninu á mér.