Vonast eftir góðum gjöfum í tilefni af 50 ára afmæli flokksins

Fjölbreytni ræður ríkjum í dagskrá vetrarins og má þar meðal annars nefna sýningarnar Ball eftir Alexander Roberts og Ásrúnu Magnúsdóttur og Geigengest eftir Gígju Jónsdóttir & Pétur Eggertsson, sem frumsýnd verður 11. nóvember næstkomandi. Hér má finna nánari upplýsingar um dagskrána. 

Hvað myndirðu segja að einkenni dansárið í vetur?

Það sem einkennir það er sagan á bak við flokkinn og hvað það þýðir að eiga afmæli, sem stofnun. Hvernig eldist og þroskast stofnun til dæmis í samanburði við manneskjuna? Hvað þýðir það fyrir líkamana og fólkið sem eru í stofnuninni að eldast? 

Þá koma eðlilega til manns hugmyndir um umbreytingar, endurvinnslu, endurnýtingu, ýmis konar breytingaskeið og hvernig tíminn sér um að breyta hlutum lötur hægt eða allt of hratt.

Einnig hvernig tíminn virðist stundum standa í stað en svo líka hringrásin og svona áþreifanlegir umbreytingartímar eins og eru að eiga sér stað núna í umhverfinu með loftslagsbreytingum. Auk þess eru það umbreytingar sem kvenlíkaminn upplifir svo ansi oft þegar getnaður á sér stað.

Fæðing barns, frjósemi og rotnun, hringrás náttúrunnar, hringrásin í dansi. Allt fer í hringi, allt er dans, hormóna dans eða efnaskiptadans.

Sumt virðist ferðast línulaga og virðist bara ferðast áfram í eina átt en annað fer í hringi. Hvað gerist þegar techno tónlist, barokkbúningar, fiðlur og hugleiðsla koma saman og endurtaka sig en þó í nýrri mynd?

Sérðu breytingu á dansheiminum hérlendis eftir Covid? Hefur faraldurinn haft áhrif á danssköpunina?

Já, það má segja það, sum verkefnin fengu lengri tíma til að gerjast og meltast og dafna og ganga í gegnum öll höftin sem Covid bauð upp á. Það hafði bein og óbein áhrif á verkefnin sjálf en líka á okkur sem danslistafólk og listafólk. Alls konar hlutir komu upp, eins og óvissan og nándin. 

Við lærðum að meta hluti á annan máta og finna nýjar öðruvísi leiðir til að halda áfram að dansa og skapa í skrítnum aðstæðum. Það var lærdómsríkt.

Svo var svo ótrúlega mikils virði og gaman og fallegt að geta safnað í sarpinn og sýnt margar ólíkar sýningar á stuttum tíma að geta confront-að áhorfendur með ólíkum hlutum.

Að fá að deila þessari uppsöfnuðu dansorku og sköpunarkrafti með áhorfendum var rosa mikil hátíð. Fyrir okkur en líka fyrir áhorfendur. 

Við vöndumst því líka að fá að dansa og finna sköpunargleðinni og dansinum pláss heima hjá okkur og úti undir berum himni. Að dansa við tré og ljósastaura og alls konar.

Við eigum því mikið inni, því margar af sýningunum áttu inni meiri líftíma. Við erum enn þá að sýna og vinna þær sýningar sem áttu að vera og vinna úr þeim óteljandi flækjum sem upp komu. Þótt margt virðist vera að komast í eðlilegt far þá er maður smá traumatized líka.

Næstkomandi apríl fagnar Íslenski Dansflokkurinn 50 árum með afmælishátíð, geturðu sagt mér frá því?

Sagan, saga dansflokksins og dansins á íslandi, fortíð, núið og framtíð er áberandi. Spurningar sem kvikna eru hvar erum við núna og hvert erum við að fara, hvernig byrjaði þetta allt saman, hvernig þróaðist stofnunin og er það sem hún er í dag og enn og aftur hvað það þýðir að eiga afmæli sem stofnun? Hvað þýðir það fyrir fólkið sem gerði stofnunina að því sem hún nú er? 

Eftir að hafa dansað, skapað, komið saman og látið úr verða, þá koma eðlilega til manns aftur hugmyndir um umbreytingar og hvernig hlutir breytast og þróast eða og fara í hringi.

Þær koma aftur en í annarri mynd eða allt öðru ljósi. Þannig að þá erum við auðvitað líka að skoða hvaða áhrif tíðarandinn er að hafa á dansinn og listsköpun og svo öfugt, sem er allt saman mjög áhugavert.

Við ætlum svo auðvitað að fagna afmælinu og bjóða í veislu og erum að vonast eftir góðum gjöfum, eins og til dæmis betri aðstöðu, að geta stækkað þannig að fleiri dansstöður verði til og svo framvegis.